Vandaag. De allerlaatste dag van deze bijzondere editie van de Vierdaagse die maar drie dagen duurde. Mijn teen goed ingepakt zoals de mevrouw van de blarenpoli me had geleerd. Na 15 kilometer toch opnieuw ingepakt, want op deze manier ging ik het niet halen. Wat een bijzondere dag! Vandaag, de dag van Cuijk. Ook wel mijn eigen dorp. Samen met Mirjam vol goede moed op pad. Al drie dagen hetzelfde start stuk. Dat konden we ondertussen wel dromen.

Groene donderdag. Eigenlijk de perfecte kleur voor mijn biologen-kostuum. Maar met de aangekondigde regen in het verschiet, wilde ik mijn lichaam wel wat beschermen tegen al die druppels. Het werd dus het NEC shirt. Vandaag stapte ik in de voetbalschoenen van de profvoetballer. Ik snap wel dat kinderen dit willen. Het tenue zit heerlijk, je spieren blijven krachtig en soepel en mensen vragen om je handtekening … En blij dat ik was met mijn geleende shirt (Thanks voor de support, Ward!) want het bleef maar regenen. Nou heb ik zo’n mega fijn maatje; wij zijn niet voor een regenbui te vangen. We laten ons humor niet beïnvloeden door het weer. Dus na dat fantastisch warme weer van gister, was deze 30 kilometer lange bui zeer welkom! In Middelaar stond zuslief met twee fruithapjes en lekkere limonade. Lieve Mari-jan, Merle, Merijn en Sjuul, jullie hebben me met al jullie berichtjes en knuffels er doorheen geholpen! ❤️ Het leek allemaal voorspoedig te verlopen tot ik na een kilometer of 25 de man met de hamer voelde. Dat laatste biertje had ik gisteravond beter kunnen laten staan, Erik! Dus toch maar even, tussen twee buitjes door, met de benen omhoog. Dit was het eerste moment dat ik er écht doorheen zat. Dit kende ik niet van m’n trainingen of van gister. Tip voor volgend jaar: niet te overmoedig worden na de eerste dag. Tot 22u de stad in is ook al voldoende ;) Tijdens deze pauze ook maar even flink wat koolhydraten naar binnen gewerkt. Deze hele week werd ik gevoed door mijn lieve buurman!! Ik hoefde zelf nergens meer aan te denken, behalve dan het eten even uit de diepvries halen én daadwerkelijk stoppen om het op te eten. Dankjewel, Michiel! Jij hield me in leven afgelopen week. Na de lunchpauze ging de knop om. Nog 15km. Onderweg nog even een verzopen Jan ontmoet die met een kop hete thee kwam! Dát zijn de helden! Wat was dat welkom!! Onze dank is groot, Jan! Zeven Heuvelen werden, mede dankzij de thee van Jan én de ‘push’ ‘harder’ methode van de militairen, opeens toch een stuk minder zwaar. Het waren er ook maar 4 in werkelijkheid. Een laatste plaspauze bij Suz, Jeroen, Jinte en aanhang (DANK!) en dan nog doorstomen door Nijmegen Oost. Ook daar nog verrast door Dirk die een eindje mee liep mét paraplu. Das toch ff lekker ontsnappen aan die eeuwige regen. Thanks, Dolly! Vanaf hier voel ik opeens dat m’n blarenpleister gaat schuren. Het doet pijn. Veel pijn. Op karakter en aanmoediging van mijn lieve partner in Vierdaagse de laatste 2 kilometer … we Made it!

Eindelijk mochten we dan toch echt starten op woensdagochtend. Roze woensdag werd ‘Ballerina’ woensdag. Mijn eigen kinderdroom in levende lijve. Heerlijk om mezelf de hele dag in de ballerina te mogen verplaatsen. Buiten wat kleine ongemakjes, ging het eigenlijk zo goed dat ik dacht dat ik nog wel een aantal dansjes kon wagen ‘s avonds. Samen met Maartje eeeeven de stad in, een klein drankje met Thomas en Michiel ging ook nog. En hoewel je dan graag op tijd het bed in duikt, was het later op Faber ook nog een dolle boel. Oftewel; een echte danseres stopt niet met dansen! Ook niet na 40km.