Op naar de top van de Kilimanjaro voor War Child! :)

Irene X

Raised

2,476
112% reached of my target amount €2,200
70 donations

Hi! 

Lief dat je een kijkje neemt op mijn actiepagina. :) Benieuwd naar mijn reden cq. motivatie voor deze actie?

Zoals sommigen van jullie weten ben ik inmiddels een paar jaar betrokken bij VluchtelingenWerk en - op dit moment - als vrijwilliger bij het Rode Kruis. Ik ben daardoor heel veel situaties tegengekomen die mij voor altijd zullen bijblijven. Hele mooie, maar ook hele schrijnende. Zo denk ik regelmatig terug aan een tekenende casus die aan bod kwam tijdens een project voor vluchtelingkinderen in Nederland. De vrijwilligster nam voor haar huisbezoeken telkens diverse kinderspeeltjes mee. Dit keer met het thema vervoermiddelen. Het kindje raakte van slag toen de vrijwilligster een speelgoedvliegtuigje tevoorschijn haalde. Waar een vliegtuig voor een iemand als ik, toen ik kind was en ook nu nog, een teken is van vrij bewegen, reizen, vakantie, iets positiefs - is dit voor veel kinderen die een oorlogsituatie meemaken cq. meegemaakt hebben niet het geval: voor dit kindje was het een teken van gevaar! Een kind dat elke keer, ook in het veilige Nederland, nog schrikt en alert is wanneer er een vliegtuig over vliegt, bang dat er bommen uit vallen.. Hartverscheurend.

"Elke oorlog is an sich een oorlog tegen kinderen." Iets wat Eglantyne Jebb een eeuw geleden (1919) inspirerend verwoordde: "All wars, whether just or unjust, disastrous or victorious, are waged against the child." Deze zin is vandaag de dag helaas nog steeds toepasselijk. Momenteel zijn er wereldwijd bijna 71 miljoen mensen op de vlucht voor oorlog en geweld; ongeveer de helft hiervan zijn kinderen (<18 jaar). Het is met geen pen te beschrijven hoe erg is het is wat al deze onschuldige kinderen zien, horen en meemaken, en mogelijk heel hun leven meenemen. Graag zou ik iets voor hen betekenen. Jij misschien ook? Vanuit VuchtelingenWerk en het Rode Kruis probeer ik een (weliswaar mini) bijdrage te leveren aan ondersteuning van vluchtelingkinderen in Nederland. Ik zou echter ook graag iets doen voor kinderen die zich op dit moment nog in een conflict- of oorlogssituatie bevinden; daarom kom ik in actie voor War Child.

In januari 2022 probeer ik Kilimanjaro te beklimmen. Naast dat dit voor mij persoonlijk een bijzonder mooi avontuur zal zijn, ga ik deze fysieke en mentale uitdaging primair aan om geld in te zamelen voor de unieke projecten van War Child. Een kind hoort niet thuis in oorlog, nooit. Maar zo lang dit helaas wel realiteit is, voert War Child diverse projecten uit, gericht op bescherming (safe space), psychosociale hulp (ontwikkeling, traumaverwerking), en onderwijs. Al het ingezamelde geld gaat direct naar deze projecten (de kosten voor reis en expeditie betaal ik uiteraard zelf), en komt dus goed terecht. Mijn streefbedrag is 2200 euro, maar elke euro meer is natuurlijk meer dan welkom! Hoe gaaf zou het zijn om richting een bedrag van 5895 te gaan; de hoogte van de Uhuru peak..

Steun jij mijn actie, en daarmee War Child, en daarmee kinderen in oorlog- en conflictsituaties, door middel van een donatie? :)

PS Delen is zeer welkom.

Liefs, Irene

Update: ik had me begin 2020 aangemeld voor de Kili-Challenge van WarChild van januari 2021. Vanwege Corona was dit aanvankelijk uitgesteld naar september 2021. Ook dit kon vanwege Corona helaas nog niet doorgaan. Op dit moment is het vanuit WarChild nog niet mogelijk om een nieuwe datum te plannen. De organisatie is wereldwijd genoodzaakt om activiteiten on-hold te zetten en kiest er derhalve vanuit ethisch oogpunt voor om op dit moment geen expeditie te organiseren. Een besluit dat ik erg respecteer. De oorlog- en conflictsituaties gaan echter helaas door.. De kinderen kunnen alle steun nog steeds, of juist extra, goed gebruiken! Vandaar dat ik en een aantal andere deelnemers er voor kiezen om zelf met Mountain Network op expeditie te gaan: niet met WarChild, maar wel vóór WarChild. De expeditie zal, onder voorbehoud van coronaontwikkelingen, plaatsvinden in januari 2022. 


View all

✅ Mission Accomplished

26-01-2022 | 20:00 Hour
Jambo! (Hallo in Swahili) Vandaag (d.d. 26 januari) ben ik weer in Nederland aangekomen. Na een ongelofelijk avontuur, én een prachtige safari als toetje. Het moet allemaal nog een beetje landen merk ik, het waren zulke intense en volle dagen, ik kan nog maar net beseffen wat we in twee weken allemaal meegemaakt hebben. Het voelde dan ook best gek om vanmiddag door mijn stadje te lopen om wat op te halen, om met een hoofd vol nieuwe ervaring in een oude vertrouwde setting terug te zijn, waar alle dagelijkse dingen doorgaan en er niks gebeurd lijkt te zijn, maar voor mij is niets minder waar: mijn leven is in korte tijd enorm verrijkt. Ik ga er nog uitgebreider over schrijven, maar voor degenen die alvast benieuwd zijn naar het hoogtepunt (letterlijk en figuurlijk 🙃) hierbij alvast een eerste impressie. Precies een week geleden, op 19 januari, was het zo ver: de toppoging. Na 5 dagen op de berg vertoefd te hebben, elke dagje een stukje hoger (én weer lager, voor acclimatisatie) en ongeveer elke dag een totaal ander klimaat cq. ecosysteem (prachtige beleving qua natuur en geografie!🌿), hadden we op 18 januari het hoogtste kamp van de Machame Route bereikt: Barafu camp, op 4650 meter.🏕️ Na het avondeten probeerden we allemaal nog een dutje te doen, onze laatste kans om bij te tanken voordat we aan het slotstuk zouden beginnen. Met de nadruk op 'proberen': het viel niet mee om in slaap te komen, vanwege de excitement, zenuwen, en de kou. 'Gelukkig' was ik al zo moe van de voorgaande dagen, dat ik toch wat uurtjes wegdoezelde.😴 Net voordat we om 23:00 door de lieve porters gewekt zouden worden, schrok ik wakker. Mijn biologische klok was zich er overduidelijk van bewust: dit was het moment.🤯 Ingepakt in mijn warmste lagen (die mij al een paar uurtjes in mijn slaapzak vergezelde), ritste ik mijn tent open. Wat een cadeautje: een witte wereld door sneeuwval én verrassend genoeg op dit moment even geen neerslag (dat laatste was de andere dagen namelijk wel anders, we hadden ondanks de tijd van het jaar eigenlijk een bijzonder slechte week qua weersomstandigheden, weinig Afrikaanse zon en zomerse temperaturen, maar in plaats daarvan: kou, nattigheid en zelfs flinke hagel!🥶). De tent verlaten voelde als een heel bizar moment: enerzijds vol zin, en anderzijds met een brok in mijn keel. Mijn tentmaatje moest ik namelijk achter laten, zij was - ondanks dat ze een ontzettend sterke en inspirerende vrouw is - op dit moment te zwak om aan de toppoging te beginnen.. Ik had het zo graag samen met haar gedaan, en besloot om haar dan in ieder geval maar extra trots te maken. Dus, opstaan en doorgaan. Nog even langs de mess-tent. Zonder na te denken, met een gebrek aan eetlust en overload aan spanning, nam ik nog braaf een bordvol Tanzaniaanse pap, een pannenkoek en een glas thee met suiker. Dat laatste zal binnenkort ook nog wel aan bod komen bij de tandarts, ik heb naar mijn idee ik deze ene week meer suiker genuttigd dan in mijn hele leven, maar, alles voor de top. Afijn, ik had nog een paar minuten, want er werd nog (smelt)water gekookt om onze flessen te vullen. Nadat al onze rugzakken met 3 liter water aangevuld waren (imagine het gewicht van de hele rugzak), waren we ready to go.😎 Rond middernacht (18-19jan) vertrokken we. Het was vrijwel pikkedonker, maar het maanlicht maakte soms besneeuwde contouren zichtbaar.🌛 Doormiddel van een hoofdlampje, richtte ik me op de voetstappen van Simon, de (lokale) guide die voor me liep en het tempo aangaf. De komende uren was mijn wereldje heel klein. Een paar meter zicht, als een bubbel verplaatsten Simon en ik ons stap voor stap over de berg. Steeds een tikkeltje hoger. Pole pole, luidde het motto van de week. Ofwel: rustig rustig, in Swahili. Langzaam genoeg om energie te besparen, aan de hoogte te wennen en de dunne lucht (qua zuurstof) in te ademenen. Snel genoeg om niet te erg af te koelen (niet langer dan 5 minuten stil staan, gezien de temperatuur van -15) en binnen de gestelde tijd op Stella Point aan te komen. Na urenlang gelopen te hebben, zonder iemand anders gezien te hebben, zagen we het licht veranderen: de zon ontwaakte op de meeste magische manier. Adembenemend mooi.✨ Ondertussen liepen we door, stap voor stap. Het hoofdlampje kon uiteindelijk uit, en de top werd steeds beter zichtbaar. Opeens was ik daar, iets na half8: op Stella Point, 5738m.❄️ De top was nu eindelijk echt 'binnen bereik', die overtuiging overheerste. Heel dichtbij, althans in theorie, in de praktijk was dit nog een aardige uitdaging. Maar: 'hakuna matata' dacht ik, het tweede mantra van deze week. Gelukkig was ik snel/vroeg genoeg én vond Simon me fit genoeg (op de een of andere manier had mijn lichaam behalve vermoeidheid alle hoogteziekteverschijnselen kunnen weerstaan, en heb ik als enige van de groep niet eens Diamox genomen😁) om me aan het laatste stuk te wagen. Na een halve mueslireep naar binnen gewerkt te hebben, hervatte Simon en ik onze tocht. Inmiddels kwam ik ook wat anderen van mijn groep tegen. Hoewel de wereld deze dagen extra groot voelde en ik zo klein, was de top van de berg zelf een klein wereldje. Met een onbeschrijfbare sfeer. Een guur ijslandschap, verlicht door de glimlach van de zon, omringt door een witte muur van mist. Een illusie, leek het. Met enkele levende wezens: wij en wat andere klimmers. Qua uiterlijk zou ik ons omschrijven als een soort witte spoken in eskimo en astronauten outfits, maar van binnen straalden we: vervuld door een explosie van emoties en gevoelens. Uitersten. Fysiek en mentaal uitgeput, maar bovenal: een overvloed aan geluk, euforie, en verwondering. Ik had het gehaald! We hebben het gehaald!💃 De Uhuru Peak: 5895m. De hoogste punt van Mount Kilimanjaro, de hoogste berg van Afrika. 1 van de 7 summits. We did it!💪 Oja, toen nog de weg terug, daar begin ik maar even niet over, maar tipje van de sluier is: dat toen eigenlijk het zwaarste stuk begon (je moet je voorstellen dat je half slaapt, je ogen te pijn doen om open te houden, je eigenlijk te op bent om je eigen lichaam te kunnen dragen, je benen als spaghettislierten voelen, en dat je dan nog uren naar beneden moeten klimmen in losse Lavasteen-achtige ondergrond onder de brandende zon). Dat sla ik nu even over, zoals ik het liefst ook in de praktijk gedaan zou hebben. Eind goed al goed: aan het begin van de avond (nog dezelfde dag dus, we waren in feite al vanaf 23:00 actief) kwamen we aan in het laatste kamp: Millenium kamp. Al een flink stuk lager, op 3900m, om zo snel mogelijk weer van de hoogte af te zijn. Dit was een super mooie en gemoedelijke plek, weer helemaal ik het groene woud. Totaal anders dan de rotsige vlaktes de dag ervoor. Er heerste een bijzonder mooie vibe van overwinning en saamhorigheid, samen met het hele team (incl. de lokale organisatie).😃 Na een nachtje bijkomen, werd de laatste dag naast de laatste afdaal-loodjes (beetje bagatelliserend, want dat waren eigenlijk nog behoorlijk pittige uren, maar het einde was in zicht, het warme bed en douche in de lodge kwamen dichterbij, dus dat idee zorgde voor een energieboost🙃) gevuld met een aantal bijzonder mooie rituelen, bestaande uit geven en ontvangen. Zo gaven wij fooien, spullen en een dankbaarheidspeech, en andersom zong het locals-team ons toe met Tanziaanse liederen om het avontuur en succes te vieren.🎶 Dit was zoooo mooi. Ontroerend.🥰 Alleen maar liefde voor alle mensen met wie ik dit avontuur heb mogen meemaken: mijn mede-challengers, onze gids van Mountain Network (top georganiseerd), en het hele locals-team (gidsen, porters, en anderen). Jullie zijn "toppers", letterlijk en figuurlijk. Het was een intens zwaar én intens mooi avontuur, iets wat ik altijd zal blijven koesteren.💛 En wat nog eens extra mooi is: doormiddel van deze actie heb ik dankzij veel van jullie een mooi geldbedrag voor War Child ingezameld. Mijn streefbedrag van 2200 euro is dik behaald. Geweldig, want al dit geld komt volledig ten goede aan degenen die het hard nodig hebben: kinderen in oorlog- en conflict situaties.🙏 👉 @degenen die gedoneerd hebben: hartelijk dank voor je bijdrage aan dit mooie doel! En daarmee ook voor je steun voor mijn persoonlijke challenge. 👉 @degenen die nog (meer) willen doneren: alleen maar welkom! Mijn challenge is voltooid, maar het goede doel is nog steeds evenveel van belang! 👉 @degenen die mijn actie willen delen: graag! 👉 @degenen die meer over mijn avontuur willen weten en/of vragen hebben omdat ze zelf overwegen om te gaan: let me know, ik vertel er graag in geur en kleur over.😊 Overall advies zal zijn: aanrader, een geweldige levenservaring, je steunt de lokale economie, promoot de mooie natuur én je kunt er nog een goed doel aan koppelen. Win-win-win-win.🎀 Dank voor het lezen! Liefs Irene.